بریکت و واکنش پذیری آهن اسفنجی
امروزه آهن اسفنجی به عنوان یک ماده فلزی با کیفیت و پایدار، توجه زیادی را در صنعت فولادسازی جهانی جلب کرده است. این افزایش توجه نیاز به انبارش و حمل و نقل این محصول را به وضوح نمایان کرده است. با این حال، به دلیل ویژگی‌های ذاتی آهن اسفنجی، از جمله تخلخل بالا (بین ۴۰ تا ۶۰ درصد) و جذب رطوبت زیاد، مساحت سطح ویژه آن (بین ۱ تا ۳ متر مربع بر گرم)، قابلیت اشتعال بالا و همچنین مقاومت مکانیکی و سایش کم، فرآیند ذخیره‌سازی و حمل و نقل این ماده با چالش‌هایی همراه است و نیازمند تدابیر ایمنی دقیق می‌باشد. بنابراین، اتخاذ راهکار مناسبی برای جلوگیری از اکسیداسیون و کاهش کیفیت فلزی این محصول در حین نگهداری و حمل و نقل ضرورت دارد.
بر اساس برنامه‌های حمل و نقل و استفاده از آهن اسفنجی در واحدهای فولادسازی، روش‌های مختلفی برای کاهش نرخ اکسیداسیون و حفظ درجه فلزی آن وجود دارد. این روش‌ها شامل حفاظت در سیلو با گاز بی‌اثر، حفاظت با هوا، حفاظت طبیعی در انبارهای سرپوشیده، استفاده از سیلیکات سدیم، پوشش با آهک و روش بریکت‌سازی می‌باشند.
تحقیقات نشان می‌دهد که بریکت‌سازی یکی از مؤثرترین راهکارها برای کاهش نرخ اکسیداسیون آهن اسفنجی در حین ذخیره‌سازی و حمل و نقل است. دلیل اصلی توسعه صنعت بریکت‌سازی آهن اسفنجی، تولید محصولی با خواص بهینه و قابلیت انبارش و جابجایی آسان می‌باشد. روش بریکت‌سازی موجب کاهش تخلخل و مساحت سطح ویژه، افزایش چگالی و مقاومت به سایش آهن اسفنجی می‌شود که در نتیجه، نرخ اکسیداسیون و میزان نرمه تولید شده در حین حمل و نقل کاهش می‌یابد و این موضوع مزایای اقتصادی قابل توجهی به همراه دارد. بررسی‌ها نشان می‌دهند که در شرایط مشابه، نرخ اکسیداسیون بریکت آهن اسفنجی به طور تقریبی ۶۰ درصد کمتر از آهن اسفنجی معمولی است.